“Κάνε κανένα παιδί” φωνάζει ο βουλευτής της Ν.Δ. Δημήτρης Κυριαζίδης, απευθυνόμενος προς την πρόεδρο της Πλεύσης Ελευθερίας, Ζωή Κωνσταντοπούλου, κατά την διάρκεια τοποθέτησης της στην Βουλή, μόλις μια μέρα μακριά από την 8η Μαρτίου, τη Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. Από το 1977 που η μέρα αυτή αναγνωρίστηκε και επισήμως από τον ΟΗΕ έως και σήμερα, η 8η Μαρτίου είναι αφιερωμένη στις γυναίκες και τους αγώνες τους για διεκδίκηση της ισότητας των δύο φύλων και την εξάλειψη των διακρίσεων. Που βρισκόμαστε όμως όταν ακόμα, στο 2025, άντρες βουλευτές απευθύνονται σε γυναίκες βουλευτές με τέτοιο τρόπο;

Από την Έμελιν Πανκχερστ,σουφραζέτα, η οποία ίδρυσε την Κοινωνική και Πολιτική Ένωση Γυναικών και πάλεψε για το δικαίωμα ψήφου, στην Ρουθ Μπέιντερ Γκίνσμπεργκ ( RBG), μια εμβληματική φιγούρα στον αγώνα για τα δικαιώματα των γυναικών και τη νομική ισότητα, και την Μαλάλα Γιουσαφζάι, που μάχεται για το δικαίωμα των κοριτσιών στην εκπαίδευση, οι γυναίκες διαχρονικά μάχονται με σταθερό στόχο να διεκδικήσουν τα αυτονόητα, ίσα δικαιώματα με τους άντρες. Παρά τις μεγάλες όμως κατακτήσεις του φεμινιστικού κινήματος ο δρόμος προς την ισότητα των δύο φύλων φαίνεται να είναι ακόμα μακρύς. Φωνές που εκφράζουν περιφρόνηση και απαξίωση απέναντι στις γυναίκες που καταλαμβάνουν δημόσιες θέσεις, και όχι μόνο, όπως οι προσβλητικοί χαρακτηρισμοί που εκτοξεύονται εναντίον πολιτικών, φανερώνουν την υπερφίαλη αντίληψη της ακραίας πατριαρχίας που συνεχίζει να διεισδύει σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής. Μιλώντας με απλά δεδομένα; Το 2024, τα δικαιώματα των γυναικών υποχώρησαν στο ¼ των χωρών παγκοσμίως, σύμφωνα με έκθεση του ΟΗΕ παρά τις συνεχείς προσπάθειες που γίνονται για να επιτευχθεί το ακριβώς αντίθετο. Η κατάσταση αυτή αναδεικνύει την αντίφαση μεταξύ της προόδου που έχει γίνει και των εμποδίων που παραμένουν. Ανοιχτά ακόμα παραμένουν πολλά ζητήματα που καταδεικνύουν την ανισότητα που υφίστανται οι γυναίκες σε πολλούς τομείς, από την εκπαίδευση, την οικονομία και την εργασία, την πολιτική, την ηγεσία ακόμη και την αυτοδιάθεση του σώματος τους.

Τα δεδομένα όμως μπορούν, και θα αλλάξουν, αρκεί να αλλάξει η νοοτροπία και η κουλτούρα της κοινωνίας. Χρειάζεται εκπαίδευση, συλλογική δράση και αγώνας, κυρίως από την νέα γενιά, ώστε να εγκαθιδρυθεί πλήρης ισότητα μεταξύ των δύο φύλων και να αλλάξει ριζικά η αντίληψη που έχει ο κόσμος για τον ρόλο και την θέση της γυναίκας στην κοινωνία. Οι φωνές που θα ακουστούν σήμερα υπέρ τον δικαιωμάτων των γυναικών ας είναι η υπενθύμιση ότι ο αγώνας για ισότητα δεν τελείωσε και ότι πρέπει να συνεχίσουμε να διεκδικούμε τα αυτονόητα δικαιώματα που ανήκουν σε κάθε γυναίκα, χωρίς διακρίσεις και περιορισμούς. Η 8η Μαρτίου, πρέπει να είναι μια υπενθύμιση ότι οι αγώνες του παρελθόντος δεν είναι δεδομένοι και ότι η πρόοδος μπορεί να ανατραπεί, αν δεν διαφυλάξουμε τις κατακτήσεις μας. Αν η κοινωνία μας θέλει πραγματικά να προοδεύσει, αν υπάρχει όραμα για έναν κόσμο χωρίς αποκλεισμούς και ανισότητες, πρέπει να υπάρξει και η συνειδητοποίηση ότι η συζήτηση περί ισότητας δεν πρέπει να ανοίγει μόνο ενόψει της ημέρας της γυναίκας αλλά να είναι συνεχής, κάθε μέρα του χρόνου μέχρι να έρθει η μέρα που οι γυναίκες θα έχουν την πλήρη και απαραβίαστη δυνατότητα να διαμορφώνουν τη ζωή τους, χωρίς φόβο, χωρίς περιορισμούς και χωρίς τη σκιά του σεξισμού να επιβαρύνει κάθε τους βήμα.

Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας λοιπόν ας είναι μια ευκαιρία για να γεμίσουμε λουλούδια τις γυναίκες της ζωής μας αλλά και μια αφορμή να αναλογιστούμε τη δύναμη των φωνών που έχουν ήδη ακουστεί και ας αναλάβουμε τη δική μας ευθύνη να αγωνιστούμε για έναν κόσμο όπου η ισότητα των φύλων δεν θα είναι πια ένας αγώνας, αλλά μια πραγματικότητα που ορίζεται από την καθημερινότητά μας.