Ο Σεπτέμβριος του 2025 αποτελεί τον μήνα που θα ξεκινήσουν οι πρώτες διαγραφές φοιτητών, διαγραφές βασισμένες σε ένα νόμοπου ψηφίστηκε πριν από 3 χρόνια και βασίστηκε σε ένα πολύ συγκεκριμένο αφήγημα, να τελειώνουμε με τους “αιώνιους” φοιτητές.

Ως τέτοιο θέμα το σήκωσε η κυβέρνηση και έστησε μία ολόκληρη επικοινωνιακή επιχείρηση γύρω από αυτό όμως, η ουσία του νόμου και πολύ περισσότερο οι επιπτώσεις του απέχουν πολύ από το συγκεκριμένο αφήγημα. Για να κατανοήσουμε καλύτερα τι συμβαίνει  αξίζει να δούμε ποια είναι η κατάσταση που επικρατεί στα πανεπιστήμια και στην φοιτητική κοινότητα.

Την ώρα που η κυβέρνηση δια στόματος της τότε Υπουργού Παιδείας Νίκης Κεραμέως κήρυττε τον πόλεμο στους φοιτητές που δυσκολεύονταν να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους, έβλεπαν το φως έρευνας που αποκάλυπταν πως 1 στους 3 φοιτητές εγκαταλείπει τις σπουδές του για οικονομικούς λόγους. Ταυτόχρονα, στις εκθέσεις πιστοποίησης δεκάδων προπτυχιακών προγραμμάτων σπουδών οι επιτροπές αξιολόγησης κάνουν λόγο για σημαντικό αριθμό φοιτητών που λόγω της οικονομικής κατάστασης αντιμετωπίζουν δυσκολίες στην περάτωση των σπουδών τους.

Αν μέσα σε αυτό το πλαίσιο συνυπολογίσουμε το κοινό μυστικό που υπάρχει στη χώρα μας και λαμβάνει χώρα κατά την καλοκαιρινή περίοδο, όπου χιλιάδες φοιτητές και φοιτήτριες αναγκάζονται να δουλέψουν σεζόν σε κάποιο ελληνικό νησί προκειμένου να ανταπεξέλθουν οικονομικά στις υποχρεώσεις τους με αποτέλεσμα να χάνουν ολόκληρα ακαδημαϊκά εξάμηνα και εξεταστικές περιόδους, τότε αντιλαμβανόμαστε πως ο αριθμός των φοιτητών που απέχουν από τη σχολή τους επειδή εργάζονται, αυξάνεται σημαντικά.

Αυτό που θα περίμενε λοιπόν κανείς από μία κυβέρνηση που επαίρεται πως θέλει να λύσει τα προβλήματα της φοιτητικής κοινότητας θα ήταν να σκύψει πάνω από τα προβλήματα αυτά, να προσπαθήσει να αντιληφθεί για ποιο λόγο η πλειοψηφία των φοιτητών όταν δεν εγκαταλείπει το πανεπιστήμιο αναγκάζεται να δουλέψει και να ανοίξει έναν ουσιαστικό διάλογο για την εξεύρεση ουσιαστικών λύσεων.

Σε καμία περίπτωση το μέτρο των διαγραφών δεν λύνει κάποιο από τα προβλήματα των φοιτητών και σίγουρα δεν προέκυψε από κάποιον διάλογο μεταξύ κυβέρνησης και πανεπιστημίων γεγονός που προκύπτει από τις ανακοινώσεις της πλειοψηφίας των φοιτητικών συλλόγων και των συνελεύσεων των καθηγητών που τάσσονται κατά των διαγραφών.

Υπάρχει και κάτι πολύ πιο βαθύ και ουσιαστικό γύρω από το ζήτημα των διαγραφών και αφορά μια συγκεκριμένη νοοτροπία, την αντίληψη της κυβέρνησης που θέλει να βλέπει τους φοιτητές ως τίποτα περισσότερο από αριθμούς σε μία λίστα που δεν τελειώνει, μία λίστα που μεγαλώνει επικίνδυνα, τους χαλάει την εικόνα και κάπως πρέπει να την μαζέψουν.

Έχουμε πολύ μεγάλη συμφόρηση στα αμφιθέατρα;  Ας διαγράψουμε μερικούς φοιτητές για να κάνουμε χώρο. 

Έχουμε κακή αναλογία, συγκριτικά με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, μεταξύ καθηγητών και φοιτητών; Ας διαγράψουμε μερικούς φοιτητές.

Όμως, αυτό που δεν αντιλαμβάνονται είναι πως πίσω από τους αριθμούς υπάρχουν άνθρωποι, πίσω από κάθε φοιτητή που απειλείται με διαγραφή υπάρχει και μία ξεχωριστή ιστορία, μία ξεχωριστή διαδρομή και εντέλει πίσω από κάθε διαγραφή φοιτητή κρύβεται και ένα ξεχωριστό όνειρο. Όταν λοιπόν, απειλούνται με διαγραφή φοιτητές, απειλούνται με διαγραφή και τα όνειρα τους.

Σε αυτή τη κατάσταση χιλιάδες φοιτητές και φοιτήτριες μαζί με τους καθηγητές έχουν δώσει μία ξεκάθαρη και πολύ δυνατή απάντηση: “τα όνειρα μας δεν διαγράφονται”.

‍