Οι γενιές στο μυαλό μου, ορίζονται απ’ τις «μάχες» τους. Γεγονότα, συνθήκες, πολιτικές, που διαδραματίζουν καταλυτικό ρόλο στην δημιουργία ενός αιτήματος, που παίρνει μαζικές διαστάσεις και η δύναμη του είναι ικανή, να ανατρέψει κάθε δεδομένο, κάθε καθεστώς. Η γενιά του 1-1-4 και το αίτημα της για παιδεία και δικαιώματα, η γενιά του πολυτεχνείου και η μάχη της ενάντια στην χούντα, η γενιά της κρίσης και των 500 ευρώ, που τάραξε με τις κινητοποιήσεις της την Ελλάδα του 10! Κάθε γενιά σχεδόν τελολογικά, θα βρεθεί μπροστά σε ένα αδιέξοδο αδικίας, σε μια αντιφατική επιλογή ανάμεσα στην “ρήξη” και τον “συμβιβασμό” και εκεί, η ορμή των νιάτων, η ορμέμφυτη ανάγκη για αλλαγή θα επιλέξει την ανατροπή.

Η 28η Φλεβάρη του 2023, έμελλε να αποτελεί το σημείο καμπής για την δική μου γενιά. Ένα τρένο γεμάτο νέα παιδία, γεμάτο “μέλλον” , συγκρούστηκε μετωπικά με το “παρελθόν”. Συγκρούστηκε μετωπικά με τον πελατειασμό και την αναβλητικότητα ενός σάπιου συστήματος, που σύσσωμη η ελληνική κοινωνία και το πολιτικό σύστημα συντηρούσαν για χρόνια, είτε τρέφοντας το, είτε αδιαφορώντας για αυτό. Στις στάχτες των Τεμπών «κάηκε» και το αφήγημα του “σοβαρού επιτελικού κράτους”, του σοβαρού κράτους γενικότερα θα πω, αφού με το “πάμε και όπου βγει” εκείνου του σταθμάρχη, έγινε σαφές ότι σε αυτή τη χώρα, με αυτές τις νοοτροπίες, ζούμε καθαρά από τύχη!

Ο κόσμος βγήκε στους δρόμους, μαζικές συγκεντρώσεις απαιτούσαν δικαιοσύνη, η χώρα βυθίστηκε στο πένθος. “Ποτέ ξανά” έγραφαν τα πανό των φοιτητών, όμως 2 χρόνια μετά τα «αιτήματα» των Τεμπών μένουν ανικανοποίητα. Το σύστημα που οδήγησε στο έγκλημα, ανέλαβε μετά, συντονισμένα να το συγκαλύψει. “Για όλα φταίει ο σταθμάρχης” έλεγαν τα φιλικά στην κυβέρνηση μέσα. Μόνταραν ηχητικά, διέγραφαν βίντεο από κάμερες ασφαλείας, μπάζωναν στοιχεία, εμπόδιζαν εμπειρογνώμονες να ερευνήσουν τα αίτια του δυστυχήματος. Η στιγμή που οι βουλευτές της ΝΔ καταχειροκροτούν τον κ. Καραμανλή, μετά από απόρριψη του αιτήματος της αντιπολίτευσης να τον παραπέμψει σε προανακριτική επιτροπή, αποτελεί ίσως μια από τις πιο μελανές στιγμές του κοινοβουλευτισμού. Όμως τα Τέμπη δεν ξεχνιούνται όπως να οποιοδήποτε σκάνδαλο. Αποτελούν συλλογική πληγή της Ελληνικής κοινωνίας και σημείο τομής στην πολιτική ζωή της χώρας μας. Πίσω από τον αγώνα για δικαιοσύνη, βρίσκεται η επιθυμία να δημιουργηθεί επιτέλους στην Ελλάδα ένα σοβαρό κράτος δικαίου. Ένα κράτος στο οποίο οι υπεύθυνοι θα λογοδοτούν για τα πεπραγμένα τους και τα λάθη θα επιφέρουν συνέπειες.

Δύο χρόνια μετά την τραγωδία, η επικοινωνιακή διαχείριση του δυστυχήματος, μοιάζει να είναι πιο σημαντική για την κυβέρνηση από την διερεύνηση των αιτίων του. Η «ανεξάρτητη» δικαιοσύνη, τα βάζει με τους γονείς των θυμάτων, με κατηγορίες περί «προσβολής των θεσμών της χώρας». Υπουργοί διατείνονται πως το δράμα των συγγενών και ο αγώνας τους να βρουν δίκιο για τα χαμένα παιδιά τους, έχει κίνητρο μερικά χιλιάρικα παραπάνω αποζημίωση. Η σύγχυση που προκαλούν οι αλλεπάλληλες πληροφορίες, τα βίντεο, οι «απόψεις» ειδικών και δημοσιογράφων στο θέμα, δεν καταφέρνουν τίποτα. Παρά μόνο ντύνουν με θόρυβο, μια εκκωφαντική σιωπή. Την σιωπή, όλων εκείνων, που με υπομονή και πείσμα, δεν θα ησυχάσουν μέχρι για αυτό το έγκλημα να αποδοθεί δικαιοσύνη.

Εκείνη η άνοιξη δεν μπήκε ποτέ! Το πρώτο πρωινό της, αντικρίσαμε με παγωμένο βλέμμα ένα τεράστιο «γιατί;» να πλανάται στην ατμόσφαιρα. Όπως και κάθε γενιά, έτσι και «Η γενιά των Τεμπών», η γενιά μου, έχει μπροστά της, να δώσει την δική της μάχη. Με την φωνή της, τα κείμενα και τα τραγούδια της, να διεκδικήσει τα όνειρά της, να φτιάξει κάτι καλύτερο. Στη μνήμη των 57 αυτών ψυχών που χάθηκαν τόσο άδικα, έχουμε χρέος –όσοι μείναμε πίσω- να παλέψουμε για την δικαίωση τους. Να μην τους ξεχάσουμε!

‍