Υπάρχουν φορές που εργατικά ατυχήματα καταλήγουν σε θανάτους ενός, δύο ή και δεκάδων ανθρώπων. Άλλα προκαλούν ανεπανόρθωτες σωματικές, ηθικές και ψυχικές βλάβες, και άλλα, ευτυχώς, μετατρέπονται για το θύμα σε μια μακρινή κακή ανάμνηση. Ανεξάρτητα από την έκβαση ενός εργατικού ατυχήματος, η πρόληψή τους απαιτεί να αντιμετωπίζονται πάντα σαν αυτό που πραγματικά είναι: δυνητικά θανατηφόρα.

Σε μια χώρα που συνήθισε το τέρας του αμφίδρομου «ωχαδερφισμού» μεταξύ πολιτείας και επιχειρηματικών (ή διαφόρων) συμφερόντων, τόσο που εκείνο την οδήγησε σε λημέρια ελλειμμάτων δημοκρατίας, πολλαπλών κρίσεων και εθνικών τραγωδιών, το πλάνο για την αντιμετώπιση των εργατικών ατυχημάτων είναι ανύπαρκτο, και όπως πολλά άλλα πράγματα, αφημένο στην καλή διάθεση του εργοδότη, τόσο που αποκτά χαρακτηριστικά του προαιρετικού.

Στον απόηχο των τραγικών εργατικών δυστυχημάτων που συνέβησαν σε μία μόνο ημέρα (12/03/25), εκείνου του 28χρονου χειριστή γερανοφόρου οχήματος στη Βούλα και εκείνου του 57χρονου δασεργάτη στη Μακρακώμη Φθιώτιδας, δεν μπορούμε να γυρίσουμε την πλάτη μας στο πρόβλημα, αφού ήδη μέσα στο 2025 έχουν προκληθεί στη χώρα μας 40 θάνατοι και 53 σοβαροί τραυματισμοί στον χώρο εργασίας, σύμφωνα με την ανεξάρτητη έρευνα της ΟΣΕΤΕΕ, ενώ σύμφωνα πάντα με την επίσημη ανακοίνωση της ΟΣΕΤΕΕ, οι επίσημες αρχές και το Υπουργείο Εργασίας καταγράφουν μόλις το ένα τέταρτο αυτών των θανάτων, δημιουργώντας σοβαρά ερωτήματα για τη διαφάνεια και την αξιοπιστία των δεδομένων.

Ακόμη πιο ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι οι θάνατοι από επαγγελματικές ασθένειες δεν καταγράφονται, αφού στατιστικά συνυπολογίζονται στις γενικότερες ασθένειες, επιβαρύνοντας μάλιστα έτσι τα ασφαλιστικά ταμεία, την ώρα που διεθνείς οργανισμοί, όπως ο ΠΟΥ και η ΔΟΕ, εκτιμούν πως περίπου 2.500 εργαζόμενοι στη χώρα μας πεθαίνουν κάθε χρόνο από ασθένειες που συνδέονται άμεσα με την εργασία τους. Σε μια ακόμη έρευνα, της ΙΝΕ/ΓΣΕΕ, δηλώνεται ότι το 47% των εργατών καταπονούνται σημαντικά σωματικά, ενώ το 74% πάντα ή συχνά επιστρέφει από την εργασία του νιώθοντας σωματική εξάντληση.

Τα παραπάνω στοιχεία δείχνουν μια ξεκάθαρη τάση περιθωριοποίησης της υγείας και ασφάλειας των εργαζομένων της χώρας, κάτι που δεν θα το περίμενε κανείς μετά από έξι χρόνια διακυβέρνησης αριστείας, που υποσχόταν –μεταξύ άλλων– και τη δημιουργία φορέα ασφάλισης επαγγελματικού κινδύνου στο πλαίσιο του οράματος ενός επιτελικού κράτους.

Στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης, που μπορεί να μας προσφέρει απλόχερα έμμεσες ή άμεσες λύσεις αποφυγής εργατικών ατυχημάτων ή ασθενειών, είτε μειώνοντας τον φόρτο και τις ώρες εργασίας διατηρώντας την παραγωγικότητα, είτε μειώνοντας δραματικά τα περιθώρια ανθρώπινων λαθών που αποβαίνουν έως και μοιραία, η πολιτεία κωλυσιεργεί, διατηρώντας μνημονιακές εργασιακές συνθήκες, κάνοντας όλους μας να αναρωτιόμαστε, τελικά, «πόσο αξίζουν οι ζωές μας, αδερφούλη;».

‍