Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε αναβρασμό. Οι μεγάλες κινητοποιήσεις της 28ης Φεβρουαρίου και των επόμενων ημερών ανέδειξαν τη συλλογική οργή και τη μαζική απαίτηση για δικαιοσύνη. Οι διαδηλώσεις δεν ήταν στιγμιαία ξεσπάσματα οργής, αλλά συνειδητές προσπάθειες διατήρησης της μνήμης των θυμάτων και διεκδίκησης ενός καλύτερου μέλλοντος. Στο παραπάνω σκηνικό, η νεολαία, όπως και στο παρελθόν, βγήκε μπροστά, απαιτώντας λογοδοσία και ουσιαστικές αλλαγές.  

Μία αναδρομή στην πορεία της ανθρωπότητας αποδεικνύει ότι οι νέοι διαδραματίζουν καθοριστικό ρόλο στις κοινωνικές αλλαγές. Από τον Μάη του ’68 στη Γαλλία έως τις σύγχρονες κινητοποιήσεις για την κλιματική κρίση, και από το Πολυτεχνείο μέχρι τις διαδηλώσεις για το έγκλημα των Τεμπών, η νεολαία ήταν διαρκώς παρούσα. «Τα παιδιά που δεν κάθονται καλά» ήταν πάντα ο φόβος ορισμένων αλλά και η ελπίδα κάθε κοινωνίας.  

Από τη σκοπιά του συστήματος, οι κινητοποιήσεις μπορεί να μοιάζουν με αμφισβήτηση της τάξης και της σταθερότητας. Ωστόσο, η ιστορία έχει δείξει πως οι δημοκρατίες δεν χρειάζεται να φοβούνται τη φωνή των πολιτών τους. Αντίθετα, πρέπει να τη χρησιμοποιούν ως δείκτη για να βελτιωθούν. Μάλιστα, το παραπάνω θα μπορούσε να θεωρηθεί δείγμα υγιούς δημοκρατίας. Αυτό που σίγουρα δεν είναι δείγμα υγιούς δημοκρατίας και θυμίζει εποχές εθνικών ερίδων είναι οι εμπρηστικές και πολωτικές δηλώσεις υπουργών όπως «αντιδράστε με οργή».  

Η ελληνική κοινωνία, που, όπως αποτυπώνεται στις δημοσκοπήσεις, διακατέχεται από το αίσθημα της οργής, βρίσκεται την παρούσα περίοδο σε ένα κρίσιμο σημείο. Η διάτρηση της εμπιστοσύνης στους θεσμούς, που επίσης διακρίνεται στις έρευνες, είτε θα γίνει δύναμη αλλαγής είτε θα δώσει τη θέση της σε απαισιοδοξία και παραίτηση. Η πρόκληση δομικών αλλαγών στην καθεστηκυία τάξη, όταν αυτή έχει θεμελιωθεί σε παθογένειες, είναι στόχος και ελπίδα της κινητοποιημένης νεολαίας. Αυτή η νεολαία, γαλουχημένη σε αλλεπάλληλες κρίσεις, αγωνίζεται με ποικίλα μέσα να διαμορφώσει ένα καλύτερο αύριο παρά τις αντιξοότητες. Αξίζει να σημειωθεί ότι στην τελευταία έρευνα της GPO, 6 στους 10 νέους θεωρούν ότι «ο αντισυστημισμός είναι δείγμα κοινωνίας με αντανακλαστικά».  

Σε γενικό πλαίσιο, οι κινητοποιήσεις για το έγκλημα των Τεμπών, απέναντι σε ένα νοσηρό οικοδόμημα, είναι μια αντίδραση για το παρελθόν, αλλά και μια διεκδίκηση για το μέλλον. Ίσως μία κοινωνία, και ιδίως μία νεολαία, που διεκδικεί, να ενοχλεί όσους την επιθυμούν πιο πειθαρχημένη, πιο «ήσυχη». Όμως, χωρίς αυτά «τα παιδιά που δεν κάθονται καλά», καμία κοινωνία δεν θα εξελισσόταν. Γι’ αυτό, το ζητούμενο δεν είναι το αν «κάθονται καλά», αλλά αν το σύστημα είναι έτοιμο να τα ακούσει. Αν δεν είναι, ας μην πλανάται ότι θα το περιμένουν να είναι ή θα σταματήσουν να οραματίζονται και να διεκδικούν ένα μέλλον δικαιοσύνης.